"All fall down"

“A,B,C,D,E,F,G…echa…ucha…all fall down,” Izarra is enjoying her new composition. She is into remixing rhymes these days.

I read Chinese history. The first imperial dynasty is named Qin and the last Qing. I look up the country’s current map. Two neighbouring provinces are called Shanxi and Shaanxi. I give up on the Chinese.

Izarra, my two-year-old daughter, thinks English is weirder. The small purring animal in the courtyard is a cat while the orange pieces in her salad are called carrot. Lychee the favourite and chilli the repulsive is made of the same sounds. She has overcome a similar crisis by renaming the barking biting animal “gog” and the same-sized grass-eating animal “dot”.

Was she suggesting a linguistic breakdown when she remixed the alphabet with “Ring-a-ring o' roses”?

The case of the shapeless bricks

Dedication: To all those classmates who vanished one fine morning

“Gosh…learning disability…for a journalist…don’t tell me…,” buzzed in Anupama’s SMS. All I told her was that Taare Zameen Par was my story too. I didn’t contradict my friend though I was talking about the discipline part rather than the dyslexic theme of the Aamir Khan film. After all, I still see letters dancing and numbers fighting. (Hope my employers – present and potential – don’t read this.)

I was not dyslectic. But printed letters do dance, turn cursive, hide behind the other, transform to an altogether different script while retaining the meaning. Even after so many Hollywood inventions – bodysnatching aliens, falling meteors, rising waters – my most horrifying doomsday scenario is about letters losing its meaning. A day when I was surrounded by mysterious notations of hieroglyphics.

Perhaps even Gabriel Garcia Marquez had a hidden fear of melting letters to write about it in One Hundred Years of Solitude: "Thus they (inhabitants of Macondo fighting loss of memory) went on living in a reality that was slipping away, momentarily captured by words, but which would escape irremediably when they forgot the values of the written letters."

Without letters, mankind may or may not survive, but I would be back to the helpless kindergarten dropout. It took immense patient from my mother and my best teacher, the late Cicily Jose, to befriend me with the letters. Even when I accepted that a certain letter could stand for a certain syllable, I refused to write it the way the learned wrote. An O was an O whether it was drawn clockwise or counterclockwise.

As I was beginning to put spirit into script, came the next teaser. Algebra…a+b led to more complex formations when it should have simply read what it is – ab. ABC and XYZ assumed totally impossible values…in fact they were shamelessly polygamous letters ready to go with any value. For the second time in my academic life, I felt hopeless. Red ruled my mathematics answer sheets.

As soon as I stepped out of the theatre, before I send SMS to select friends recommending the movie (two months after the release), I met another friend Mrinal Sen on the road. Before I could tell him my impressions, he told me: “I had this problem. Letters just flew away.” He even did his math problems the day Ishan Avasti the dyslexic protagonist did.

The most beautiful scene in the movie was the surprise math test in Ishan’s class. The dreamer boy just took the figures (3 and 9, supposed to be multiplied) on his animated journey to space, where he won a game by replacing the planets with given numbers. The answer to the only attempted problem was 3! Scenes later, his drawing teacher reveals to him that the problem is as simple as climbing a stair!

Sen would also let his figures fight among themselves to come to a conclusion and, surprisingly, arrived at the right answer. But his teachers were smarter. They insisted on method. They didn’t care if the answer was right or wrong as long as the student didn’t imagine a space journey or stair flight. No, my boy, don’t be smart. You have only one way of looking at it.

Udayan had a cross-cultural take on the film: “The elder brother (who tops the class and excels in badminton) is British and the younger one (who follows his own brain and finds himself bogged down) is French.” Even the British have reformed their system, but India refuses to grow from Lord Macaulay. Don’t mind the massacre in the classrooms, let’s fit another brick in the wall.

I have often bumped into this sadistic HR question: ‘List a couple of your achievements’. I may not impress the examiner if I said this: 1) I read ‘The Unicorn Expedition’; 2) I wrote 652 words on education. But they are praiseworthy achievements when seen through the eyes of a child bewildered by the ant-like creatures on his textbook.

Ray of hope: Kendriya Vidyalayas make TZP a must-watch

Postscript: Had planned to write about the tyranny of disciplinarians and the end of imagination, but was carried away. Some other time, perhaps.

The origin of Trivandrum (ട്രിവാണ്ട്രത്തിന്റെ ഉദ്ഭവചരിതം)

Trivandrum finds a mention in various historical documents from time immemorial. Oral tradition says the city is as old as its presiding deity Ananthan (Vishnu), who decided to receive his devotees lying down for fear of being swept off his feet by the too-smart denizens. Even Alexander the Great cut short his Indian expedition for fear of the Trivandrumites who would disarm him with their polite way of addressing (saar…), records OV Vijayan in ‘My Experiments with History’.

But nowhere is it written who exactly invented the name Trivandrum, more popular among the Whites and natives than the original and official Thiruvananthapuram. Now there are enough supporting materials to prove that Thiruvananthapuram literally translates into Mr Ananthan’s Town. But my experiments with history to find out the origin of Trivandrum had been rather futile until one evening when I was bringing my nephews Abin and Alwin from school.

Sorry guys. I should have written this piece in a language I know better. Because certain syllables that follow can’t be understood in any language other than Malayalam. Plus, since this piece is about cross-linguistic identities, I have to rely on Malayalam fonts to run home the point. Any inconvenience is regretted. And those who read on, please excuse the mistakes, if any, since this is my first tryst with Malayalam writing in cyberspace.

ദിവസങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം മലയാളത്തില്‍ കൊട്ടുന്ന ആ വിദ്യയും പഠിച്ചു. ഇതിനിടയില്‍ 'എന്റെ ചരിത്രാന്വേഷണ പരീക്ഷണങ്ങള്‍' ഒന്നു കൂടി വാങ്ങി വായിച്ചു. സോറി. അലക്സാണ്ടറല്ല, ബാബറാണ്‌ ഒ വി വിജയനോട്‌ തന്റെ തിരുവന്തോരോഫോബിയ വെളിപ്പെടുത്തിയത്‌. എന്തരായാലും ലവന്‍മാരെല്ലാം ഒന്നു തന്നല്ല്. ഫ്രാഡുകള്‌...

അതു കള. കാര്യം പറയാം. ഒരു വൈകുന്നേരം ഈ ഗവേഷകന്‍ കാര്യവട്ടത്തിനടുത്ത്‌ അനന്തരവന്‌മാരുടെ സ്കൂള്‍ ബസ്‌ കാത്തങ്ങനെ നില്‍പാണ്‌. (ഇതാണു മലയാളത്തിന്റെ പ്രശ്നം. അനന്തരവന്‍മാരെ കാത്തു നില്‍ക്കുന്നത്‌ കാരണവരാണെന്നു ധ്വനി വരും. എന്നാലങ്ങനെയല്ല.) എബിന്‍ ഒന്നിലും ആല്‍വിന്‍ എല്‍ കെ ജിയിലും. അമേരിക്കന്‍ പൗരന്മാര്‍. കലിപ്പ്‌ കക്ഷികള്‍.

'ഹായ്‌ ഡോണ്‍,' ഇന്നൊടിച്ച കുട വീശിക്കൊണ്ട്‌ മൂത്തവന്‍ ചാടിയിറങ്ങി. ഇളയവന്‍ ആയുധം സ്കൂളില്‍ ഉപേക്ഷിച്ചെന്നു തോന്നുന്നു. ചേച്ചിയുടെ വീട്ടില്‍ പോകുന്നത്‌ ചായ കുടിക്കാന്‍ മാത്രമല്ല. യെവന്‍മാരോട്‌ കളിച്ച്‌ അല്‍പം ഇംഗ്ലീഷ്‌ പറയാന്‍ പഠിക്കണം. ഇംഗ്ലീഷ്‌ സിനിമ കണ്ടത്‌ കൊണ്ടു മാത്രം ഫലമില്ലെന്ന് ഇതിനോടകം മനസ്സിലായി. ഇനി സ്പോക്കണ്‍ ഇംഗ്ലീഷ്‌ ക്ലാസ്സില്‍ പോകുന്നതും മോശമല്ലേ.

'അമ്മാ, ലുക്‌ വാട്‌ ഐ ലേണ്‍ട്‌ ടുഡേ', പയ്യന്‍സ്‌ വിരല്‍ വായില്‍ത്തിരുകി ഒരു വിസിലടി. ഇന്ത്യയിലെത്തി ഒരു മാസമേ ആയുള്ളൂവെങ്കിലും സ്കൂളില്‍ പോയി ഒരു ആഴ്ചയേ ആയുള്ളൂവെങ്കിലും സാംസ്കാരികോത്‌ഗ്രഥനം തുടങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു. വെരി ഗുഡ്‌. സ്പോക്കണ്‍ ഇംഗ്ലീഷിനു പകരം വിസിലടി, വായ്‌നോട്ടം എന്നീ അവശകലകള്‍ പഠിപ്പിക്കാമെന്നൊരു ഡീല്‍ വെച്ചാലോ?

ചൂടുദോശ തിന്നുകൊണ്ട്‌ പതുക്കെ ഞാന്‍ ഹിഡന്‍ അജണ്ട നടപ്പാക്കിത്തുടങ്ങി: 'എബിന്‍, വാട്‌ ഹാവ്‌ യു ലേണ്‍ട്‌ ടുഡേ?' 'വെല്‍...ഇംഗ്ലീഷ്‌ ആന്റ്‌ മല്യാലം,' എന്ന് അമേരിക്കന്‍ മറുപടി. ചട്ടുകത്തില്‍ 'ചൂടെസ്റ്റ്‌' ദോശയുമായി മഞ്ജുച്ചേച്ചി വന്നു: 'വൗ, വാട്‌ ഡിഡ്‌ യു ലേണ്‍ ഇന്‍ മലയാളം?' 'ഐ ലേണ്‍ട്‌ റ ആന്റ്‌ ത...ആന്റ്‌ ഓള്‍സോ ട്ര.'ചേച്ചിയും ഞാനും പരസ്പരം നോക്കി വാ പൊളിച്ചു. ലിപിയെങ്ങാനും ഇതിനിടെ പരിഷ്കരിച്ചോ? അമേരിക്കയിലായിരുന്നത്‌ കൊണ്ട്‌ അറിഞ്ഞില്ലെന്ന് ചേച്ചിക്ക്‌ പറയാം. ഞാന്‍ എന്ത്‌ ചെയ്യും? രണ്ടും കല്‍പിച്ച്‌ ഞാനങ്ങ്‌ ചോദിച്ചു: 'ഡാ, വാട്ടീസ്‌ ദിസ്‌ ട്ര?' 'ഒ...ഓ,' എബിന്‍ കാര്‍ടൂണ്‍ സ്റ്റൈലില്‍ പുച്ഛിച്ചു, 'ഇറ്റ്സ്‌ ദ്‌ ഫ്ലോര്‍.'

തറ!!! ചേച്ചി ആര്‍ത്തു ചിരിക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഒരു ചരിത്രപ്രഹേളികയ്ക്ക്‌ ഉത്തരം കണ്ടെത്തുകയായിരുന്നു. പണ്ട്‌ പണ്ട്‌, ബ്രിട്ടീഷ്‌ റെസിഡണ്ട്‌ സായ്‌വ്‌ പുത്രനെ മുക്കോല സെ. തോമസ്‌ മലയാളം മീഡിയം സ്കൂളില്‍ ചേര്‍ത്ത ദിവസം, ശബ്ദതാരാവലിയില്‍ രണ്ട്‌ പദങ്ങള്‍ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു: ട്ര ആന്റ്‌ ട്രിവാന്‍ഡ്രം. ഈ പ്രബന്ധത്തിന്‌ ഞാന്‍ ഇങ്ങനെ പേരും വെച്ചു: ട്രിവാണ്ട്രത്തിന്റെ ഉദ്ഭവചരിതം - തിരുച്ചിറപ്പള്ളിയെ തൃശ്ശിനാപ്പിള്ളിയും മംഗളൂരിനെ മംഗലാപുരവുമാക്കിയ മലയാളി സാമ്രാജ്യത്വത്തിന്റെ നിറുകയിലേറ്റ ആന്‍ഗ്ലോ-സാക്സണ്‍ പ്രഹരം.